Friday, November 15, 2013

සිහින "ඈ"..........................................

"ඔයා යන්න, මම එන්නම්",

කෝච්චිය ගමන් ආරම්භ කරන සද්දෙට එයාගෙ කටහඬේ හැංගිච්චි ඉකිය නෑහුනත් ඈ අඬන බව රහසක් නොවුනෙ මොහොතකට කලින් එයා කම්මුලෙන් පිහිදාලා ඇරපු කඳුලු බින්දුව මම දැකපු හන්දයි,

ඉතින්, එයාව අඬවලා මම කොහෙද මේ යන්නෙ?,

මම යන්නෙ ඈතකට, හුඟාක් ඈතකට. ඇත්තටම කියනවනම් කිලෝමීටර දහස් ගනනකින් වෙන් වුනු ඈතකට,

ඇයි?,ඇයි මම යන්නෙ?,

ඒක ටිකාක් විතර දිග කතාවක්,
දිග කතාවක්, එච්චරම දිග නැති වචන පෝලිමක හිර කරන්න හදනකොට, පොඩ්ඩක් විතර මග ඇරෙන එක සාදාරනයිනෙ?,
ඉතින්, ඒ වගේ තැන් ඔයාලගෙ මතකයෙන් ගන්න තැන් වලින්, ඔයාලගෙ පරිකල්පනයෙන් පුරෝගන්න ලැජ්ජ වෙන්න එපා..

හරි එහෙනම්,

මම සරසවියෙන් පටන් ගන්නම්, මොකද මට එයාව හම්බ වුනේ එතනදි හන්දා,
ඇත්තම කියනවනම්.. මට සරසවියෙන් හම්බ වෙච්චි එකම වටිනා දේ එයා,
එයා හම්බ වෙන කාලේ වෙද්දි මම සරසවියට ගොඩ වැදිලා අවුරුදු දෙකකටත් වැඩී,
සරසවිය කියන්නෙ මම බලාපොරොත්තු වෙච්චි දේ නොවෙන හන්දත්,
උගන්නපු මෙලෝම දෙයක් හරියකට නොතේරුනු හන්දත්,
මම හිටියෙ මහ ලොකු මානසික අවපීඩන තත්වයක වෙන්න ඕනි කියලා මම හිතනවා,
ජීවිතඛැම අඳුරු කාලෙකම මගෙත් එක්ක හිටිය මගේම කවිකාර හිතත්, මේ කාලෙ වෙද්දි හොඳටම නිදාගන හිටියෙ,

ඈ මට හමුවෙන්නෙනම් 'සොඳුරු' කියලා කියන්න පුලුවන් ඇත්තම අහම්බයකින්,
සරසවි භාශාවෙන් කියනවනම් හොදටම 'ඩිප' දාගන සරසවියෙ තියන සියගනනක් පාරවල් දිගේ අරමුනක් නැතුව ඔහේ ඇවිදගන යන එක හැන්දෑවක,
කොහේදෝ හදිස්සියේ යමින් ඉන්න ඈ මගේ ඇඟේ හැප්පෙනවා,(ඇ එදා කොහෙද ගියෙ කියලා අහන්න මම හැමදාම හිතේ තියාගන හිටියත්. මට හැමදාම ඒක මතක නැති වෙනවා)
හැපිච්චි පාරට පියවි ලෝකෙට විසිවෙන මම දකින්නෙ ඇගේ අතේ තිබිලා වැටුනු සටහන් වගයක් ඇහිදින්න පහතට නැමෙන ඈ,
සම වයස් යුවතියකට වඩා බැලු බැල්මට වෙනසක් පෙනුනු ඈ,
ඇඳුමෙනුත් වෙනස් කමක් පෙන්නුවෙ මොකද කියලා මම දැක්කෙ ඈ නැගිට්ටට පස්සෙයි,
පිරිමි අඳින විදියෙ ඩෙනිම් කලිසමක් ඇඳලා හිටපු ඈ ඇදල හිටපු ටී ශර්ට් එකේ ලොකුවට "Google" කියලා ගහලා තිබුනා,
එන්න ඒ මොහොතේ මගේ ඔලුවට ආපු අදහස තමයි,

"මෙයානම් මම වගේ",
කියන එක,

වචනයක්වත් නොකියා කටත් ඇරගන බලා හිටපු මා දිහා මොහොතකට බලා හිටපු ඈ, ඊ ලඟ මොහොතේ හිනාවකින් පුපුරා හැලෙන්න ගත්තා,
තවත් ටිකක් කට ඇරගන ඈ හිනාවෙන දිහා බලා හිට්පු මට තිබුන ප්‍රශ්නෙ ඈ හිනාවෙන්නෙ ඇයි කියන එකයි,
කොහොම උනත් ටික වෙලාවකි හිනාව නවත්තපු ඈ,
"ඔයා වෙනස්", කියලා මගේ කනට කොඳුරගන ආපු වේගෙන්ම දුවන්න පටන් ගත්තා,
වෙච්චි දෙයින් ඔලුව කුරුවල් වෙලා හිටපු මට "සොරි" කියාගන්නවත් මතක් වුනේ ඈ සෑහෙන්න ඈතට ගියාට පස්සෙ,
ඉතින් අපේ පලමු හමුවීම නිමා වෙන්නෙ එන්න එහෙමයි..

දහස් ගනනක් සිසුන් ඉන්න සරසවිය ඇතුලෙ නමක් ගමක්, ෆැකල්ටියක් හෝ අඩු තරමෙ බැජ් එකවත් නොදන්න ඈව ආයිත් හමුවෙන්න තියන සම්භාවීතාව කොච්චර අඩු වුනත්,
අපි දවසක දෙවනි වතාවටත් හමුවෙනවා,

ඒකත් ටිකක් නුහුරු අහම්බයක්.
මොකක් හරි වුවමනාවකට අගනුවරට යන්න කෝච්චියට ගොඩවෙන මම සුපුරුදු "ඩිපෙන්" ඔහේ ගිහිල්ලා ආසනයක වාඩි වෙනවා,
ටිකක් වෙලා කල්පනා කරකර ඉන්න මම නුපුරුදු ගතියක් දැනිලා ඇස් දෙක හරවලා බලද්දි දකින්නෙ අසුන් පේලි කීපයක් ඉදිරියෙන් ඉඳගන අත වනන ඈ!,
අනික් අතින් ඈ ඇගේ අතේ තිබුනු බෑගය ඈ අසල තිබුනු අසුනට තෙරපගන හිටියෙ හරියට මට සීට් එක අල්ලගන හිටියා වගේ,
ඇගේ අත වැනිල්ල මට පෙනුනා කියල ඈට තේරුනු වෙලාවෙ ඇගේ මූනෙ මතු වුනේ හරියට ජීවිත කාලෙටම දැනන් හිටපු මනුස්සයෙක් දැක්කා වගෙ ලොකු හිනාවක්,
ඊ ලඟට මට අත වනලා ලඟට කතා කරපු ඈ අර අල්ලගන හිටපු සීට් එකේ මට වාඩිවෙන්න කියලා ආරාදනා කලා
මවාගන්න දෙයක් නොතිබුනු හිනා මූන ඈට පාලා මම එතනින් වාඩි වුනේ ඇත්තටම ඈ මුලු ජීවිත කාලයක් මාව දැනගන හිටියද කියලා පුදුම වෙමින්,

කෝච්චිය හෙමින් ගමන පටන් ගත්තට පස්සෙ දොඩමලු වුනු අපි මුලු ලෝකයම ගැන කතා කලා.
පුදුමයකට වගේ ඈත් මම පොඩි කාලෙ ඉඳලම බොහොම ආස කරපු හැම ක්ශේස්තරයකට වගේම ඇලුම් කරපු නිසා,
ඈ ඉතාමත්ම ගැලපෙන ගමන් සඟයා වුනා වගේම අපිට කතාකරන්න දේවල් ඕනි තරම් තිබුනා,
ඈ වගේ "ගැහැනු ලමයි" සාමන්‍ය ලෝකයේ නොසිටීම මට පුදුමයක් වුනත් ඈ මොහොතකින් හෙලි කලා අගේ දෙමාපියන් සාමන්‍ය රාමුවෙන් පිටතට සිතූ මිනිසුන් බව,
ඔවුන් සාමන්‍ය සමාජය පිලිපදින බොහෝ රාමු පිලි නොපැද්දා වගේම, ඔවුන්ගේ එකම දරුවා වුනු ඈට, සාමාන්‍ය ගැහැනු දරුවෙකුට වඩා වෙනස්ව සිතන්නට හුරු කර තිබුනා,

කොහොම වුනත් එදා මම ඇගෙන් විමසපු විශේශ ප්‍රශ්නයක් වුනේ,
"ඇයි ඔයා එදා අරෙහෙම හිනා වුනෙ?" කියන එක,

ඒකට ඇගේ පිලිතුර වුනේ "එදා මම ආවෙ මොකක් හරි ලොකු ප්‍රශ්නයක් ගැන කල්පනා කර කර, ඔයාගෙ ඇගේ හැප්පුනා විතරයි මට ප්‍රශ්නෙ අමතක වුනා, ඒ මදිවට මම ඉස්සිලා බලනකොට ඔයා කට ඇරන් මගෙ දිහා බලන් ඉන්නවා, ඉතින් හිනා යන්නෙ නැද්ද?"
ඈ ඇහුවා.
ඉතින් අපේ දෙවන හමුව අවසාන උනේ දුරකථන අංක සහ ෆේස්බුක් ගිනුම් තොරතුරු හුවමාරුවකින්  පස්සෙ,

කොහොම උනත් එදායින් පස්සෙ මට සුපුරුදු "ඩිප" කරදර කරන එක ටිකෙන් ටික අඩු වුනා,
මොකද ඈ හැම මොහොතකම මගෙ ලඟින් ඉන්න පටන් ගත්තු හන්දා,
මට අඬන්න ඕනි උනාම උරහිස දෙන්න ඈ හිටියා වගේම, ඈට අඬන්න ඕනි උනාම බලෙන්ම මගෙ උරහිස මත වැටෙන්න ඈ අමතක කලේ නෑ,
ඒ වගේම මගේ ගැන ඉගනගන්න තියන හැම කරුනක්ම ඈ ඉගන ගත්තා, අනිත් අතට ඇගේ ගැන පිටු ගනන් ලියන්න තරම් මට කියාදෙන්නත් ඈ අමතක කලේ නෑ,
මොකක් හරි හේතුවක් නිසා හැම මොහොතෙම මට ඈට අහුම්කන් දෙන්න බැරි වුනත්, මට ඕනි වෙච්ච හැම මොහොතකම මට ඇහුම්කන් දෙන්න සූදානමෙන් ඈ බලාගන හිටියා,
ඈ එක්ක ගතවෙච්චි හැම මොහොතකම මගේ "අඳුරු" ජීවිතේ ටිකින් ටික ආලෝකමත් වුනා.
ඉතින්, වෙන්න ඕනි විදියටම ඉතිහාසයේ මෙතන කියලා වෙන් කරන්න බැරි. මෙහෙමයි කියලා විස්තර කරන්න බැරි මොහොතක, විදියකට අපි පෙම්වතුන් වුනා..

හරි ඒත් ඉතින් ඇයි මම එයාව දාලා යන්නෙ?....
හ්ම්ම්.....
මෙහෙමයි,
ඈ කොහොම ජීවිතේට ලං වුනත්,
කොච්චර මගේ ජීවිතේ වෙනස් කලත්,
සරසවිය තවමත් මට හරියන තැනක් වුනේ නෑ,
ඈ කොච්චර උත්සාහ කලත්, දේශන ශාලාව කවදාවත්ම මට සොඳුරු තැනක් වුනේ නෑ,
ඔක්කොටම පස්සෙ ගැලවෙන්න මගක් හොය හොය හිටපු මට හදිසියෙම ආගන්තුක හිතවතෙක් ආරාදනා කරනවා,

"මචං අපි මෙහෙ අලුත් වැඩක් පටං ගන්නවා, උඹටත් ඕක එපා වෙලානෙ ඉන්නෙ, වරෙං",

ඔහුගෙ ආරාදනාව පිලිගන්නට මට තියන එකම බැඳීම වන්නෙ ඈ,
ඈ අවසානයෙ තීරණය කරනවා ඉතිරිවෙලා තියන වසරත් සරසවියෙ ගතකරලා මාත් එක්ක එකතුවෙන්නට,
ඈට ඇත්තටම ඕනි වෙන්නෙ මගෙත් එක්ක යන්න වුනත් ඈ කැමති වෙන්නෙ නෑ ඇගේ දෙමවුපියො මුලු ජීවිත කාලෙටම ඇගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන එකම දේ අතර මග නතර කරන්න,

ඉතින් ඒකයි එයාගෙ ඇස් වල කඳුලු,
කොහොම වුනත්, අපි බලාපොරොත්තු වෙමු,
තව වසරකින් ඈ මගේ ලඟටම ඒවිය කියලා..

එක රහසක් කියන්නම්, කොච්චර දුර හිටියත් ඈ තාමත් ඕනිම වෙලාවක මගේ කන්දොස්කිරියාව අහගන ඉන්නවා :) ............................................................................................

4 ප්‍රතිචාර!!:

Black Puma said...

ආ සරසවි ආදරයක්. අපරාදේ ඒ උණාට උඹ අත ඇරියේ බන්. එල්ලිලා ඉන්න තිබ්බේ. අපිත් දත කට මැදගෙන විරවගෙන බලාගෙන ඉන්නවා මේක ඉවරයක් වෙනකල්

Amila Chathuranga said...

ආලය මනරම් කවිකම් දෙන සිතුමින තෙද විස්කම්..

Unknown said...

@Black Puma අත ඇරියේ නෑ බං, අත අරින්න පන නැතුව ඔහෙ බලං ඉන්නවා!
@අමිල :D :D

රසිකොලොජිස්ට් said...

ඉතිං ඊට පස්සේ?

Post a Comment

කෝ දෙන්න බලන්න පොඩි කොමෙන්ටුවක් :P