ඇය කුමක් කියාවිද?.............

වේගයෙන් පැමිනි දුර ගමන් බස් රථයට අත දිගු කල මා,වේගය අවම වන මොහොතේ එහි එල්ලී ගත්තෙ තනි පුත්ගලයෙකු සඳහා මෙවන් ජනාකීර්න ස්තානයක උවත් බසය නැවතීමට රියදුරන් මැලි වන බව දන්නා නිසායි.පසුදින පවතින දේශන කිහිපයක් අතහැර දමා හදිසි කාරනාවක් සදහා නිවස බලා යමින් සිටියේ එදින දේශන වලට සහභාගී වූ ආකාරයෙන්මයි.පැය ගනනක් පාවහන් තුල තිබූ පාද පිටතට පැමිනීමට පුපුරු ගසමින් තිබුනත් තවත් පැය ගනනකට පිටතට ගැනීමට හැකියාවක් තිබුනේ නැහැ.සුපුරුදු පරිදි බස් රථය පිරී තිබීමට නියමිත ඌවත්,යම්කිසි හේතුවක් නිසා එය එසේ වී තිබුනේ නැහැ.අසුනක් සොයමින් බස් රථය පීරූ මගේ දෑසට,යාන්තමින් ඉතිරි වී තිබූ එක් අසුනක් හසූ උනා,ඉක්මනින් එහි අසුන්ගත් මා එහි අසුන්ගෙන සිටි සිටි අනෙක් සඟයා කවුදැයි බැලුවේත් මද වේලාවකට පසුවයි.

එහි සිටියේ යුවතියක් බව වටහා ගැනිමට හැකි වූයෙ,ඇයගෙ මුදාහල වරලසත්,විවෘත කර තිබු ජනේල කවුලුවත් මොහොතක් මා අන්ද කල බැවින්.

"අනේ සොරි.." යන වදන් පෙලත් සමගි නැවත ඇද ගැනුනු වරලස මොහොතකට ඇගේත් මගේත් දෙනෙත් එක එල්ලයකට ගෙන ආවා.වචනයෙ පරිසමාප්ත අර්තයෙන් සුන්දර යුවතියක් වු ඈ,කාලයක් ගතවන තුරු මගේ සිහින වල ප්‍රධාන චරිතයක් වන බව මට ඒ මොහොතේම හැඟී ගියා.

සිද්දිය මූලික කරගනිමින් කතාව ඇරඹු මා,ඇගේ නගරය මගේ නගරය බවත්,ඇය මාගෙ සරසවියේම වෙනත් පී‍ඨයක ශිශ්‍යාවක් බවත්,ඇගේ පවුලේ සහ යහලුවන්ගේ විස්තර බොහෝ ප්‍රමානයකුත් විශේශ වශයෙන්ම ඇය තවමත් තනිකඩ බවත් මා දැනගත්තා,ගමන අවසානයෙදී දුරකථන අංකද හුවමාරු කරගත් අප,වෙන් වූයෙ නැවත හමුවෙමුයැයි කියාගනිමිනුයි.

දුරකථන ඇමතුම්,කෙටි පනිවුඩ හා හමුවීම් අතර දැඩි මිතුරුකමකට පෙරැලුනු අපෙ සබඳතාවය,එපමනකට සීමා කිරීමට මාගේ අදහසක් තිබුනේ නැහැ,කෙසේ වෙතත් ඇයගේ අදහස 100%ක් පුරෝකථනය කිරීමට මට හැකියාවක් නැති නිසා,එය ඇයගෙන් විමිසිය යුතුයි.ඇය කුමක් කියාවිද?