මරණය........

මරණය..

ජිවත් උනොත් අවසානයට හම්බ වෙනවා කියලා අනිවර්‍යෙන්ම දන්න එකම දෙ.....

මරණයට කලින් ජීවිතය ගැන කතා කරන්න ඔනි..

ජීවිතය,
නිවන් දකින්න පින් මදි කමෙන් නැවත නැවතත් එකම රෝලක දුවන ජීවිතය
අපි ජීවත් වෙන්නෙ මොකටද?

භක්තිමන් බෞද්දයෙක් කියන්න පුලුවං නිවන් දකින්න කියලා...
එතකොට අපි මේකට ආවෙ කොහොමද? සංසාරෙට...

වෙනත් ආගමක කෙනෙක් කියන්න පුලුවං දෙවියන්ගෙ කැමැත්ත හන්දා කියලා.
අපි මොකටද කාගෙවත් කැමැත්තට ජීවත් වෙන්නෙ?

අපි ජීවත් වෙන්නෙ ආසාවන් ඉශ්ඨ කරගන්න..
ජීවිතේට තියන ආසාව
ජීවත් වෙන්න තියන ආසාව
ලිංගික ආසාව..
තවත් ආසාවල්..........

ආසාවල් එක්ක එන අනික් දේ බලාපොරොත්තු සහ සිහින
මොකක් හරි ආසාවක් ඉශ්ඨ කරගන්න අපි බලාපොරොත්තු ඇති කරගන්නවා..
ඒක ඉශ්ඨ කරගන්න එක අමාරුනම් බලාපොරොත්තුව සිහිනයක් වෙනවා..

හිතන්න ජීවිතේ බලාපොරොත්තු සහ සිහින ඔක්කොම ඉශ්ඨ උනා..එහෙම නැත්නම් ඔක්කොම අමතක කරලා දාන්න පුලුවන් උනා(ඔය අන්ත දෙක අතර තියෙන්නෙ බොහොම පොඩි වෙනසක්...)
එතනින් එහාට ඔහුට හෝ ඇයට ඉතුරු වෙන්නෙ අලුත් බලාපොරොත්තු ඇති කර ගැනීම හරි මරණය හරි....

ඉතින් ජීවිතේ කියන්නෙ ආසාවල් පස්සෙ දුවන මහා බොරුවක්.ශිශ්ටාචාරයේ පට පිලි වලින් වහලා ලස්සන කරලා පෙන්නන නැත්නම් අපි පෙන්නගන්න මහා බොරුවක්...

දැන් මරණය ගැන
උඩින් කිව්වා වගේ ආසාවල් නැති මිනිහට තෝරගන්න තියන එක පාරක්

සමහරු මරණය තොරගන්නව...
සමහරුංව මරණය තෝරගන්නවා..

මරණය තෝරගන්න මිනිස්සු,
එල්ලිලා මැරෙනවා
එහෙමත් නැත්තම් වෙඩි තියාගන?
උස තැනකින් පැනලා?
වැඩිපුර බෙහෙතක් බීලා?
වහ බීලා?
එහෙමත් නැත්නම් ජපන් ක්‍රමේට හරා-කිරි කරගන?

මරණය විසින් තෝර ගන්න මිනිස්සු,
ගුටි කාලා.
වෙඩි කාලා,
රිය අනතුරු වලින්,
හදවත් ආබාදයකින්,
මොලයේ ලේ නහර අවහිර වීමකින්,
එහෙමත් නැත්නම් නිකන්ම..

මම මැරෙණ්න තීරනය කලොත්?
කට්ටිය මොනවා කියයිද?
කට්ටියක් "අනේ මැරියන්,තෝ මැරෙන එකමයි හොද.." ඔව් බං මේ මැරෙණ්න තමා හදන්නෙ..
තවත් කට්ටියක් "මැරියං බං,මේකෙ ඉන්නවට වඩා යන එක හොදයි" එතකොට ඇයි උඹලා ඉන්නෙ?

තවත් කට්ටියක් "අනේ මැරෙණ්න එපා,අපිට ඔයා නැති එක හැමදාම දැනෙයි" මොන පිස්සුද මම මැරිලා මාසයක් දෙකක් ගියාට පස්සෙ මාව මතක් වෙන්නෙ ආයිත් දානෙ දවස් වලට තමා...

"අනේ ඔයා මැරුණොත් ලෝකෙට පාඩුවක්"තව කවුරු හරි,
මොන පාඩුවක්ද මම කරන්න ඕනි වැඩ කොටස වෙන කවුරු හරි කරයි...

"ඔයා මැරුණොත් ඔයාගෙ අම්මලා තාත්තලා?" ඒ ගොල්ලො කොහොම හරි ජීවත් වෙයි.බැරිනම් මැරෙයි...

කවුරු හරි කියන්න පුලුවං මම ආත්මාරතකාමියෙක් කියලා..ඔව් මම එහෙම තමා
පොඩි කාලෙ ඉදලා එහෙමයි..

පුන්චි කාලෙ අම්මාගෙන් කිරි ඉල්ලලා ඇඬුවෙ මගේ බඩගින්න නිවාගන්න මිසක්,මට කිරි දෙන්න ආවාම රොස් වෙන,ගෙදර අයගෙ බඩගින්න නිවන බත් එක ගැන,හිතලා නෙවෙයිනෙ?

පහ වසරෙදි ශිස්වත්තෙ ලිව්වෙ පාස් වෙලා වෙන ඉස්කෝලෙකට යන්න මිසක් එහා පැත්තෙ මගෙත් එක්ක හිටපු හොඳම යාලුවා ඒකට යවන්න නෙවෙයිනෙ?

එකොලහ වසරෙදි සාමාන්‍යපෙල,දහ තුනේදි උසස් පෙල...
සීසන් පෝලිමේ..
ඇදුම් කඩේක,
බස් එකේ..
කොහේදිවත් නොතිබුනු පරාර්තකාමීත්වයක් මොකටද මැරෙණ්න විතරක්..

හැම තැනදිම අනුන්ට අයිති දෙයක් පොරකාලා ගත්තු මම මොකටද මට අයිති මගේ ජීවිතේ ගද්දි විතරක් පරාර්තකාමි වෙන්නෙ...