මම නැවතත් හඬමි

අවුරුදු කිහිපයකට කලින්,
මම බොහෝම සංවෙදි පුත්ගලයෙක්,
ඉතාම පුන්චි විහිලුවක්වත් මට දරාගන්න පුලුවන් කමක් තිබුනෙ නැහැ,
යාලුවෙක් හො වෙනත් කෙනෙක් විහිලුවක් කලොත් මම කලෙ පැත්තක් අල්ලගන අඬන එක,
ඇත්තටම නොඅඬා දුක හිතෙ හිර කරන් ඉන්නවට වඩා ඒක ඉතාම හොද ක්‍රමයක් උනා දුක පිට කරගන්න,
නමුත් කවදාවත් මම අඩනවයි කියලා මට වෙන විහිලු අඩු උනේ නැහැ,
වැඩි උනා මිසක්,
මට සත්‍ය ලොකයෙ තිබුනු ඉඩ අඩු උනා,
මම මගේම ලෝක මවා ගන්න උත්සාහකලා,
මම වීරයා වෙන,
මගේම ලෝකයක් මම නිර්මානය කලා,
පොත්,
මේ නිර්මානය කිරිමෙදී මගෙ සහකරුවා උනා,
පොතක් කියවන මම ඒකෙ චරිතයක හැකියාවන් මගේ ලොකයෙ මා තුලට ඔබ්බවන්නෙ,
මාව ඒ ලොකයෙ අත්‍යාවශ්‍යම පුත්ගලයා කරමින්,

පහුගිය අවුරුදු තුනක කාලය ඇතුලත,
මට මිතුරන් ලැබුනා,
මගේ සත්‍ය ජීවිතයෙත් මම යම් තරමක වීරයෙක් උනා,
මෙන්න මේ හෙතු හන්දා මගෙ සිහින ලොකයෙ අවශ්‍යතාවය අඩුවෙලා ගියා,
සිහින ලොකයෙ අහිමි වීම හන්දම,
මගෙ හිතත් ගලක් වගෙ උනා කියලා මට හිතෙනවා,
පහු ගිය අවුරුදු තුන ඇතුලෙ මම ඇඩුවෙ හුඟක් අඩුවෙන්,
ඒ වගෙම හදවතින්ම හිනා උනෙත් අඩුවෙන්,

දැන් මම ආයිමත් තනියෙන්,
ලබැදි මිතුරන් හමුවෙන්න කලාතුරකින්,
මම නැවතත් සිහින මවන්න ආරම්භ කරලා,
මම නැවතත් සංවේදි පුත්ගලයෙකු වෙලා,
මේ දැන් පොතක් කියවනකොට තමයි තෙරුනෙ,
මම නැවතත් අඬන්නත් පටන් අරන්,

හීතෙ පිරුනු සතුටෙන් මම ලෝකෙටම කෑ ගහල කියනවා,
මම නැවතත් හඩමී!!!!! 
කියලා............................................